Wędrówka do Nieba

1. Czy i w jaki konkretny sposób daję w swoim życiu świadectwo o Jezusie?

2. Czy stąpając po ziemi, nie zapominam o miejscu, które czeka na mnie w Niebie? Czy droga mojej życiowej wędrówki jest ukierunkowana ku Niebu? 

3. Czy dostrzegam w swoim życiu owoce Ducha świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Gal 5,22-23)?

I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (Mk 16, 15)

Ostatnie słowa Jezusa skierowane do Apostołów przed Wniebowstąpieniem rozpoczynają się od wezwania „idźcie”, które oznacza dynamiczne powstanie z sytuacji smutku i rozpaczy i skierowanie się do wszystkich ludzi z Dobrą Nowiną o zbawieniu dokonanym przez Jezusa. Uczniowie słyszą wezwanie, aby iść na cały świat – nie tylko do ludu Izraela, gdyż Jezus swą zbawczą misją ogarnia wszystkie ludy i narody. Misja Apostołów ma mieć charakter dynamicznego przekazywania orędzia Pana. Są oni wezwani, aby być misjonarzami w drodze, którzy wychodzą z więzienia swego egoizmu ku nowym, nieodkrytym jeszcze przestrzeniom Miłości i działania Boga w nich i przez nich. Innymi słowy, są oni narzędziem Jezusa, który pragnie przez nich zbawić każdego człowieka. Ich kerygmat ma doprowadzić do Jezusa Chrystusa wszystkich ludzi, którzy nie znają go osobiście. Przedmiotem Dobrej Nowiny jest rzeczywistość przejścia ze śmierci grzechu do życia w łasce, z niewoli do wolności, z ciemności do światłości.

Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. (Mk 16, 16)

Tekst ten wyraża przekonanie pierwotnego Kościoła. Owocem głoszenia Dobrej Nowiny jest nawrócenie serca. Najwyraźniejszym znakiem tego nawrócenia jest wiara i chrzest. Jest to odpowiedź człowieka na zbawczą Miłość Boga. Zbawienie może więc urzeczywistnić się tylko wtedy, gdy człowiek w całej swojej wolności otwiera się na działanie Boga. Odrzucenie wiary i zamknięcie się na Boże orędzie prowadzi do potępienia. Wiara i chrzest włączają wszystkich wierzących do wspólnoty zbawienia, którą jest Kościół.

Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». (Mk 16, 17-18)

Do zewnętrznych znaków, które będą czynić wierzący należą: wypędzanie złych duchów, mówienie językami, odporność na trucizny i uzdrawianie chorych. Tę samą moc, którą miał Jezus podczas swojego ziemskiego życia będą także posiadać wszyscy wierzący w Niego. Wzmianka o wężach i truciźnie może również nawiązywać do duchowej walki wyznawców Jezusa z mocami ciemności. Znaki, o których mowa w naszym tekście, wskazują na szczególne charyzmaty we wspólnocie pierwotnego Kościoła, która z wiarą otwiera się na zbawcze orędzie Pana. 

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. (Mk 16, 19)

Krótki opis Wniebowstąpienia wzoruje się na historii Eliasza (2 Krl 2, 1-11). Wniebowstąpienie Jezusa jest wejściem do chwały uwielbienia i do pełni władzy. Zasiadanie po prawicy Boga wskazuje na udział w Jego królowaniu. W opisie wniebowstąpienia Jezusa i Jego zasiadaniu po prawicy Boga św. Marek ukazuje wypełnienie się proroctwa Daniela na temat Syna Człowieczego: Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie (Dn 7, 14).

Jezus wywyższony po prawicy Ojca jest gwarantem owocności misji Jego uczniów. Z nieba obdarza swych uczniów mocą, dzięki której mogą się stawać świadkami zbawienia. 

Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły. (Mk 16, 20)

Odpowiedzią uczniów na wezwanie Jezusa jest ich pójście i głoszenie Dobrej Nowiny. Bez żadnej dyskusji i bez narzekania wypełniają oni nakaz Mistrza. Stają się w ten sposób Jego narzędziami w dziele zbawienia świata. Na swojej drodze ku Niebu nie są sami. Spotykają na niej Boga, który w osobie Jezusa Chrystusa i w mocy Ducha Świętego współdziała z nimi i potwierdza cudami ich nauczanie. Spotykają na niej także człowieka, któremu pragną głosić Ewangelię zbawienia. Apostołowie wypełniający wolę swego Mistrza doświadczają zbawczej mocy Ewangelii w swoim życiu i w życiu tych, których spotykają na swojej drodze. 

Jezus odchodzący do domu Ojca żegna się ze swymi uczniami przekazując im ostatnie słowa otuchy i polecenia. Jego wniebowstąpienie nie jest definitywnym rozstaniem ze swymi uczniami, lecz nową, chwalebną obecnością. W mocy Ducha Świętego Jezus jest obecny w Kościele w sakramentach świętych i w Słowie Bożym. Zmartwychwstały Pan zasiadający po prawicy Ojca pragnie współdziałać z wierzącymi we wszystkich miejscach i w każdym czasie. Nie zraża się On niewiarą i słabością swoich uczniów, gdyż widzi ich życie jako nieustanny proces dojrzewania. Jezus jest Pedagogiem, który potrafi dostrzec cel ludzkiej wędrówki, uszanować wolność wyboru różnych dróg i wzmocnić w człowieku to, co pozytywne. W wezwaniu „idźcie i głoście Ewangelię” zawarte jest orędzie do wychodzenia z marazmu, z egoizmu, z pesymizmu i z samotności do życia dynamicznego, pełnego różnych barw, radości, służby innym i wspólnoty serc. W świetle tajemnicy Wniebowstąpienia uczniowie mogą lepiej zrozumieć tryumf Jezusa na ziemi nad władcą tego świata – szatanem. Jezus jako Pan i Zbawiciel zasiada w niebieskiej chwale po prawicy Ojca. Jego zbawcze dzieło całkowicie wypełnione jest miłością do człowieka. Jezus wstępujący do Nieba pokazuje nam, że nasze życie nie ogranicza się tylko do doczesności, lecz wykracza poza ziemską rzeczywistość. Stając się naśladowcami i świadkami Jezusa w mocy Ducha Świętego kierujmy nasze życie ku Niebu. Tylko na takiej drodze całkowitego zaufania Bogu możemy poczuć głęboką radość i spełnienie. Wszystkie drogi – choćby najwspanialsze i najcudowniejsze – jeśli nie prowadzą do Nieba są tylko ułudą i pozornym szczęściem.