W OBJĘCIACH MIŁOŚCI OJCA

w. 15 Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.

W mowach pożegnalnych Jezus wielokrotnie podejmuje najistotniejszy temat chrześcijańskiej egzystencji, jakim jest miłość do Boga i do bliźniego. W naszym tekście zapowiedź przyjścia Parakleta – Ducha Świętego – została wprowadzona zdaniem mówiącym o miłości uczniów do Jezusa i o zachowaniu Jego przykazań. Prośbie uczniów i darowi Parakleta ze strony Jezusa odpowiada miłość i zachowanie przykazań, które dał uczniom Jezus. Miłość uczniów została określona greckim czasownikiem „agapaō”. Termin ten w Nowym Testamencie jest używany nie w znaczeniu przejściowych uczuć, ale oznacza bezinteresowną, głęboką miłość Boga, ofiarną miłość Jezusa do Ojca i uczniów oraz miłość wiernych do Boga i siebie nawzajem. Warunkiem owocnej miłości uczniów wobec Jezusa jest zachowanie przykazań. Jest to sprawdzian prawdziwej miłości.

w. 16 Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze.

Jezus odchodzi, by przygotować uczniom miejsce. Określenie Boga jako Ojca ma swoją genezę w Starym Testamencie, w judaizmie. Ojciec Niebiański w posłannictwie Chrystusa znajduje szczególne miejsce. Jezus przyszedł na świat, aby objawić Ojca i odbudować właściwą relację ludzi do Ojca. W zapowiedzi Parakleta – Ducha Świętego – Ojciec jest tym, który wysłuchuje prośby Jezusa. Nasz tekst wskazuje, że dar Ducha Parakleta jest też darem Ojca. Przez obietnicę Jezusa Bóg objawi się w życiu uczniów, tak jak objawił się w życiu Jezusa. Chrystus prosi Ojca o innego Parakleta. Określenie „innego” wskazuje na fakt, że pierwszym Parakletem, czyli Pocieszycielem i Obrońcą był Jezus.

Twierdzenie że Ojciec da innego Parakleta jest typowo Janowe i przypomina te miejsca w czwartej Ewangelii, gdzie Bóg jest tym, który daje, obdarowuje. U początku każdego daru jest miłość. Bóg dał wszystko Synowi, gdyż Go miłuje. Bóg dał ludziom Jednorodzonego Syna, gdyż umiłował świat (J 3,16). W ten sposób Bóg Ojciec realizuje pełną i doskonałą komunię z ludzkością. Inny Paraklet będzie dany uczniom, aby „był z nimi na zawsze”. Zapowiadany Paraklet przejmie obecność, asystencję Jezusa wśród uczniów, będzie ich wspierał. Obecność innego Parakleta będzie trwać na wieki. Wynika stąd, że dzieło Jezusa wśród wierzących jest realizacją odwiecznych zamiarów zbawczych i ma znamię trwałości na zawsze.

w. 17 Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

Duch Prawdy oznacza Ducha Bożego, Ducha Parakleta oraz Jego relację do Prawdy, którą jest Chrystus. Duch jest w służbie Prawdy. Ewangelista Jan w dwóch zdaniach przyczynowych określa relację Ducha Prawdy do świata i do uczniów Jezusa. Odpowiada na pytanie, kto i dlaczego może przyjąć Parakleta, a kto nie. Negatywne stwierdzenie wskazuje, że Ducha Prawdy nie może przyjąć świat.

W czwartej Ewangelii słowo „świat” oznacza zazwyczaj ludzi poddanych szatanowi, trwających w błędzie i w złości. Taki świat sprzeciwia się oddaniu siebie Bogu i przyjęciu Jego wysłannika, Chrystusa. Ponadto „świat” prześladuje Chrystusa z nienawiścią (zob. J 7,7; 12,31; 14,30). Aby przyjąć Ducha Świętego Parakleta trzeba mieć szczególną dyspozycję w stosunku do Jezusa (J 8,23-24).

Odmienna postawa cechuje uczniów Chrystusa („Wy Go znacie”). Na pytanie, dlaczego uczniowie znają Chrystusa możemy znaleźć dwie odpowiedzi:

1) „bo u was przebywa” – chodzi tu o szczególną bliskość, gościnność, przebywanie u kogoś;

2) „i w was będzie” – jest to zapowiedź nowego sposobu zjednoczenia Ducha Świętego z uczniami. Do czasów paschalnych (męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa) Paraklet był u nich przez Jezusa. Po wydarzeniach paschalnych wraz z Ojcem i Jezusem będzie w nich.

w. 18-19 Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie.

Jezus obiecuje swym uczniom, że nie pozostawi ich sierotami. Mimo doświadczenia rzeczywistości śmierci swego Mistrza, uczniowie będą mogli doświadczyć obecności zmartwychwstałego Pana. Słowa Jezusa realizują się w całej pełni, gdyż dzięki Jezusowi uczniowie w mocy Ducha Świętego mogą odnajdywać swoje miejsce przy Ojcu, otrzymując miłość Syna. Dzięki Duchowi Świętemu uczniowie mogą doświadczać w swym życiu tajemnicy synostwa Bożego we wspólnocie z Ojcem i Synem. Świat, który nie może przyjąć Ducha Prawdy nie będzie oglądał także Jezusa. Koncentrując się tylko na patrzeniu fizycznym zamknie się na Miłość w swojej duchowej ślepocie. Uczniowie poprzez wiarę, prowadzącą do kontemplacji Jezusa, będą mogli zobaczyć Jezusa w nowy sposób poprzez rany Jego rąk i boku. Nowe patrzenie uczniów na Zmartwychwstałego Pana będzie życiodajne. Przyjmując Jezusa, otrzymują dar życia wiecznego w Jego życiu, które przez misterium paschalne zwyciężyło śmierć.

w. 20 W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.

Wyrażenie „ów dzień” nawiązuje do starotestamentalnego Dnia Jahwe (Dnia Pana). Jest to dzień chwały Bożej. Na kartach Nowego Testamentu dzień ten jest utożsamiony z paruzją (powtórnym przyjściem) Chrystusa, który na końcu czasów objawi się w swej chwale. Tryumf tego dnia zapoczątkowany jest przez misterium zmartwychwstania Chrystusa. W świetle poranka zmartwychwstania uczniowie mogą lepiej dostrzec komunię Syna z Ojcem i swoją komunię z Trójjedynym Bogiem. Poznając miłość istniejącą pomiędzy Ojcem i Synem w Duchu Świętym, można mieć udział w życiu Boga.

w. 21 Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie.

Całe życie Jezusa było objawianiem oblicza kochającego Ojca. Zachowywanie przykazań Jezusa jest znakiem prawdziwej miłości. W tej perspektywie miłość jawi się jako źródło i cel zachowywania przykazań. Dzięki realizacji miłości możemy tworzyć głębszą komunię z Bogiem i bliźnimi. Człowiek doświadcza wówczas kochającego uścisku Ojca, który przytula go do swego Serca. Im bardziej potrafimy otworzyć się na bezinteresowną miłość Ojca, tym bardziej czujemy się Jego dziećmi. Czując, że On nas miłuje, bardziej potrafimy kochać.