menu
Nabożeństwo zwane różańcowym lub październikowym ustanowił w roku 1884 papież Leon XIII „na uproszenie pomocy Kościołowi walczącemu”. Rok wcześniej papież ten pisał: co najbardziej jest ubolewania godnym a zarazem najsmutniejszym to to, że tyle dusz, krwią Jezusa Chrystusa odkupionych, jakby w jakiś wir obłędnego świata mknących, coraz niżej upada i idzie na wieczne zatracenie. Konieczność wtedy pomocy niemniejsza jest teraz, jak była wtedy, gdy Wielki Dominik, jako lekarstwo na rany społeczne wprowadzał odmawianie Różańca (…).
W nawiązaniu do tradycji, to nabożeństwo w kościele rozpoczynamy od pieśni maryjnej, następnie ma miejsca wystawienie Najświętszego Sakramentu, część Różańca z rozważaniem poszczególnych tajemnic i końcową modlitwą Pod Twoją obronę, modlitwa do św. Józefa oraz czytanka różańcowa. Nabożeństwo kończy się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem i odpowiednio dobraną pieśnią ku czci Najświętszej Maryi Panny.
Kościół zachęca nas do udziału w nabożeństwach październikowych w kościele, ale też w gronie rodzinnym lub do modlitwy indywidualnej. Powinno jednak być odmówionych w sposób ciągły pięć tajemnic połączonych z ich rozważaniem. Niech więc w naszej pobożności nie zabraknie różańca ku czci Zbawiciela i Jego Matki.
Katolicy widzą początek modlitwy różańcowej u św. Pawła z Teb (†347), który miał zwyczaj codziennie odmawiać 300 Ojcze nasz. Brał więc 300 kamyków odmawiając kolejne Ojcze nasz, następnie odkładał zebrane uprzednio kamyki. W wieku VI mnisi benedyktyńscy odmawiali przy swoich zajęciach różaniec złożony z 50 Ojcze nasz. Tej modlitwie zawdzięczano ocalenie Rzymu przed Saracenami za pontyfikatu papieża Leona IV (847-855).
Nazwa „różaniec” wywodzi się od róży, zawsze pięknego kwiatu, będącego w średniowieczu symbolem Najświętszej Maryi Panny. Różaniec jest to wieniec róż złożony w formie modlitwy ofiarowanej Bogu za wstawiennictwem Maryi. Powstanie modlitwy różańcowej przypisuje się św. Dominikowi, jednakże tę modlitwę najbardziej rozpropagowali dwaj kartuzi z klasztoru w Trewirze: Adolf z Essen (†1434) i Dominik z okolic Gdańska (†1460). Różaniec polega na odmawianiu Pozdrowienia Anielskiego, złożonego ze Zdrowaś Maryjo (jest to modlitwa znana od XII wieku, oparta na Ewangelii wg św. Łukasza – są to słowa skierowane do Maryi przez Archanioła Gabriela i św. Elżbietę) i Święta Maryjo (od XV wieku), w połączeniu z rozważaniem poszczególnych tajemnic z życia Jezusa i Maryi. Odmawiano 150 Zdrowaś Maryjo w nawiązaniu do 150 psalmów. Różaniec podzielono na 3 części: radosną, bolesną i chwalebną. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił 16 października 2002 roku Rok Różańca i wówczas zaproponował po części radosnej dodatkową część tej modlitwy zwaną: „tajemnice światła”, zaznaczając, że w dotychczasowych trzech częściach brakowało wydarzeń z działalności publicznej, misyjnej Jezusa. Obecnie tajemnice radosne odmawia się w poniedziałki i soboty, tajemnice światła w czawartki, tajemnice bolesne we wtorki i piątki, a chwalebne w środy i soboty.
Każda część różańca zawiera 5 tajemnic. W nawiązaniu do dawnej starożytnej praktyki każdą tajemnicę zaczynano od Ojcze nasz i kończono doksologią Chwała Ojcu. Modlitwę różańcową rozpoczynamy Wyznaniem Wiary, a kończymy antyfoną Pod Twoją obronę.
Papieże od św. Piusa V (†1572) do św. Jana Pawła II zachęcali katolików do modlitwy różańcowej. Najwięcej o Różańcu nauczał papież Leon XIII (†1903). Papież Jan Paweł II pisał w liście apostolskim z roku 2002: Różaniec – to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem (...). Ileż łask otrzymałem w tych latach od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec.
Bądź na bieżąco z nowościami i promocjami. Zapisz się na newsletter!