JAK ROZPOZNAĆ ZMARTWYCHWSTAŁEGO PANA?

³⁵ Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba.

Dwaj uczniowie dają świadectwo Apostołom zebranym w Wieczerniku o swoim spotkaniu z Jezusem w drodze do Emaus, a także o swoim odrodzeniu i uzdrowieniu z duchowego paraliżu. Łamanie chleba przeżyte z Jezusem wprowadza ich w misję, którą podejmują niezwłocznie, w tej samej godzinie (Łk 24, 33). Stają się podobni do Dziewicy Maryi, która niosąc w sobie Jezusa, idzie z pośpiechem i radością do Elżbiety i Zachariasza, gdzie nastąpi wymiana daru duchowego: uwielbienie Boga, doświadczenie obecności Zbawiciela i udzielanie się Ducha Świętego (por. Łk 1,39nn). Oni również niosą w sobie Zbawiciela i to przynagla ich, by zanieść Go braciom. Swoje doświadczenie zanoszą jako dar Piotrowi i całej wspólnocie, nie traktując tego przeżycia jako swojej prywatnej własności. Wzajemne świadectwo wiary tworzy między jednymi i drugimi głęboką więź komunii w Jezusie, buduje żywy Kościół.

³⁶ A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!»

Jezus jest obecny wszędzie tam, gdzie się o Nim mówi z wiarą. Ta pewność płynie z Jego uroczystego zapewnienia: gdzie dwaj albo trzej zebrani są w imię moje, tam Ja jestem pośród nich (Mt 18, 20). Przychodzi do nich jako do swojej własności. Zajmuje On miejsce w centrum wspólnoty, ogarniając uczniów swoją obecnością i swoim słowem.

Dar pokoju wyrażony w pozdrowieniu to wypełnienie wszystkich Bożych obietnic i odpowiedź na tęsknoty i nadzieje człowieka (por. 2 Kor 1, 20). Ten pokój zapowiadany przez aniołów w noc betlejemską (por. Łk 2, 14) teraz staje się zrealizowaną rzeczywistością w wieczór zmartwychwstania.

³⁷ Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha.

W Jezusie Zmartwychwstałym jest obecny majestat i blask Boga, dlatego jego obecność budzi świętą trwogę, wstrząsa naszą naturą, która – podobnie jak ziemska świątynia – nie może pomieścić i udźwignąć chwały Boga (por. Iz 6, 4n; Ap 1, 17). Podobnej bojaźni doświadczyli Zachariasz i Maryja w obliczu anioła Pańskiego, lecz w umysłach uczniów miesza się ona z niewiarą i zabobonnym strachem, że widzą ducha. Łukasz pisze do Greków wychowanych na platonizmie, dla których zmartwychwstanie ciała po śmierci było czymś bardzo trudnym do zrozumienia i do zaakceptowania (por. Dz 17, 32), stąd mocne podkreślenie realizmu zmartwychwstania oraz oporów, z jakimi uczniowie przyjmują ten fakt do wiadomości.

³⁸ Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?

Odpowiedzią Jezusa na strach i zmieszanie uczniów jest Jego głos, który rozprasza lęk, uspokaja i pozwala rozpoznać w Nim Pana i Pasterza. Ich wszystkie wspomnienia związane z Jezusem z konieczności prowadzą do śmierci, dlatego spotkanie z Nim jako żyjącym jest tak silnym doświadczeniem, że nie są w stanie uwierzyć.

³⁹ Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». ⁴⁰ Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.

Ja jestem to imię Boga, który najwyraźniej ukazał przed ludźmi swoje oblicze w Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Uczniowie Jezusa, zwłaszcza ci, dla których Łukasz pisał swoją Ewangelię, byli bardzo narażeni na pokusę doketyzmu, czyli myślenia o zmartwychwstałym ciele Jezusa jak o czymś pozornym, albo też mniemania, że Jego śmierć nie była czymś rzeczywistym, ale swego rodzaju grą pozorów. Dlatego Ewangelista mocno podkreśla zarówno fizyczny realizm śmierci Jezusa na krzyżu, jak i Jego ciała po zmartwychwstaniu, które opuściło grób, ale zachowało otwarte rany na rękach i nogach jako znaki tryumfu nad śmiercią. Jan pisze o tym w swoim liście: Wielu pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem (2 J 7).

⁴¹ Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» ⁴² Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. ⁴³ Wziął i jadł wobec nich.

Uczniowie idący do Emaus mieli trudności, by rozpoznać Jezusa z powodu serc zbyt ciężkich od smutku, natomiast ci w Wieczerniku doświadczają radości przekraczającej ich zdolność pojmowania. Gdy Pan odmienił los Syjonu, byliśmy jak we śnie... (Ps 126, 1). W jednym i drugim przypadku objawienie dokonuje się we wspólnocie wierzących w Niego, przy stole podczas posiłku, wieczorem w dzień zmartwychwstania. To wyraźna wskazówka Ewangelisty dla uczniów wszystkich następnych pokoleń, gdzie i jak można Go spotkać i dotknąć Jezusa: podczas łamania chleba – tzn. w czasie Eucharystii, Mszy św., w dzień Pański!

Pieczona ryba, podobnie jak w J 21, 13, jest symbolem samego Chrystusa, który przeszedł przez ogień męki i stał się pokarmem dla wierzących w Niego. W ten sposób staje się bardziej jeszcze wyrazista pierwotna katecheza apostolska o dwóch stołach – Słowa Bożego i Eucharystii, z których Chrystus zmartwychwstały karmi swoich uczniów.

⁴⁴ Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach».

Pierwsze słowa Jezusa w tym wersecie brzmią dokładnie tak samo jak początek księgi Powtórzonego Prawa – testamentu Mojżesza: oto są słowa, które wypowiedział Mojżesz (Pwt 1,1). Jezus przed swoim odejściem do Ojca pozostawia uczniom testament Nowego Przymierza. Wskazuje, podobnie jak w Emaus, że wszystkie Pisma Starego Testamentu mówią o Nim i zapowiadają to, co się właśnie dokonało. Przed Paschą Jezus „był z uczniami”, teraz natomiast  „jest w nich”. Ich i nasza komunia z Nim jest teraz o wiele głębsza, bardziej wewnętrzna, niż było to w czasie Jego ziemskiego życia.

⁴⁵ Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma

Znów bardzo ciekawy paralelizm do perykopy o Emaus: tam Jezus „otwierał” Pisma przed umysłami uczniów. Teraz zaś „otwiera” umysły uczniów dla światła objawienia płynącego z Pism. Potrzebujemy jednego i drugiego! Jezus zmartwychwstały usuwa przekleństwo, o którym pisał Izajasz: Każde objawienie jest dla was jakby słowami zapieczętowanej księgi. Daje się ją temu, który umie czytać, mówiąc: «Czytaj ją, prosimy». On zaś odpowiada: «Nie mogę, bo ona jest zapieczętowana». Albo dają księgę takiemu, który nie umie czytać, mówiąc: «Czytajże to», a on odpowiada: «Nie umiem czytać» (Iz 29, 11-12).

Teraz My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu (2 Kor 3, 18).

⁴⁶ i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, ⁴⁷ w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy.

Owo głoszenie to zwiastowanie z mocą, które zapowiada i sprawia przychodzenie Jezusa, którego się głosi wierzącym. Kerygmat  – głoszenie prawd Ewangelii – umożliwia ogarnięcie coraz to nowych rzesz ludzi wszystkich czasów i narodów doświadczeniem Emaus i Wieczernika. Ten uniwersalizm zbawienia jest szczególnie ważny dla Łukasza, który pisze ad gentes – do narodów pogańskich.

⁴⁸ Wy jesteście świadkami tego.

Świadek to ten, kto widział, słyszał, czego dotykały jego ręce, na co patrzył własnymi oczyma. Tylko ten, kto spotkał Jezusa na swojej drodze i jest we wspólnocie z Piotrem i kolegium apostolskim, może składać świadectwo, którego owocem będzie wspólnota wiary (gr. koinonia): abyście i wy mieli współuczestnictwo (koinonia) z nami. A mieć z nami współuczestnictwo (koinonia) znaczy: mieć je z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna (por. 1 J 1-4).

1. Jakie jest moje osobiste doświadczenie spotkania w wierze z Jezusem Zmartwychwstałym? W jakich znakach (liturgia) i wydarzeniach codziennego życia  widzę Go szczególnie wyraźnie?
2. Kto jest dla mnie „Kleofasem” (albo „umiłowanym uczniem Pańskim”), który pomaga mi usłyszeć i rozpoznać Jezusa w sytuacjach kryzysowych?
3. Gdzie jest mój „Wieczernik”, w którym bracia i siostry w wierze dzielą się ze mną słowem Bożym i łamią razem ze mną Chleb Pański, gdzie też dzielimy się nawzajem swoją wiarą?