Gdzie jest Jezus wzięty w chwale?

w. 16 Jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił.

Mateusz konsekwentnie podkreśla, że jeden z uczniów okazał się zdrajcą, który nie potrafił żałować za swój czyn (zob. Mt 26, 75; 27, 5). Jednak wspólnota uczniów istnieje dalej i jest to ta sama wspólnota, chociaż mniej liczna. Galilea jest miejscem wyznaczonym na spotkanie z Panem, najpierw przez anioła, który ukazał się Marii Magdalenie i drugiej Marii, następnie przez samego Jezusa. Jezus pochodził z Galilei i tam też rozpoczął swoją misję.

Góra jako miejsce spotkania przywołuje inne ważne góry – Synaj, gdzie Bóg objawił się Mojżeszowi i nadał Prawo na dwóch kamiennych tablicach; górę Błogosławieństw nad jeziorem Galilejskim, na której Jezus ogłosił najgłębszy sens Prawa. Być może górą, na którą mieli udać się Apostołowie była góra Tabor (nazwa tej góry nie występuje w Ewangelii), gdzie wcześniej miało miejsce Przemienienie Jezusa.

w. 17 A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.

Oddanie pokłonu jest aktem najwyższej czci przynależnej Bogu. Pierwszymi, którzy oddają taki pokłon Jezusowi są trzej magowie ze Wschodu (por. Mt 2, 2. 11), ostatnimi – Jego uczniowie. Pokłon taki towarzyszył także prośbom o uzdrowienie, znakom wprawiającym w przerażenie i ostatecznemu oglądaniu Zmartwychwstałego (zob. Mt 28, 9). Czasownik „wątpić” jest tym samym, którego używa Mateusz opisując Piotra idącego po falach (por. Mt 14, 31). Występuje on tylko dwukrotnie w Piśmie Świętym i w naszym kontekście należy go interpretować jako niedowierzanie temu, czego się doświadcza.

w. 18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.

Odpowiedzią Jezusa na uznanie w Nim boskiego autorytetu, pomimo, iż gest ten nie jest wolny od pewnego niedowierzania, jest zbliżenie się do uczniów, mówienie do nich. Ostatecznie to nie uczniowie zbliżają się do Jezusa, ale to On podchodzi do nich, nawiązuje najściślejszą relację. Mateusz używa tego samego czasownika w stosunku do chorych, którzy przychodzą szukać ratunku u Jezusa, faryzeuszów stawiających pytania, uczniów, lub też innych, pragnących zbliżyć się do Jezusa, aby zaspokoić jakieś swoje oczekiwania. Natomiast w ostatniej scenie to Jezus zbliża się do uczniów, „przystępuje do nich”, aby im powierzyć misję ewangelizacji. Wypowiedź Jezusa nawiązuje do wizji z Księgi Daniela: „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7, 14). Władza raz dana Jezusowi pozostaje z Nim na zawsze. Wcześniej Jezus objawiał swoją władzę poprzez nauczanie z mocą, odpuszczanie grzechów, wyrzucanie duchów nieczystych i panowanie nad siłami natury. Zwrot „w niebie i na ziemi” oznacza całość wszechświata i jest dość często używany przez Mateusza (por. Mt 5, 34n; 6, 10).

w. 19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Dosłowne tłumaczenie pierwszej części tego zdania brzmi: „Idąc, czyńcie uczniami wszystkie narody”. „Idąc” wskazuje na Jezusową metodę ewangelizacji. On nie czekał, aż ludzie do Niego przyjdą, ale szedł przez miasta i wsie nauczając, szukał zagubionych. Wolą Jezusa jest, żeby również Jego uczniowie nie siedzieli w domu i nie czekali, aż ludzie do nich przyjdą, ale żeby szli ich szukać. Owo „idźcie” lub „idąc” nabiera szczególnego znaczenia w dobie obecnej. Jan Paweł II przez swoje podróże misyjne nawiązał do metody Jezusa. Nie czekał za spiżową bramą, tylko idąc nauczał. Celem rozkazu misyjnego nie jest samo przekazywanie abstrakcyjnych prawd katechizmowych, lecz „czynienie innych uczniami” Jezusa. „Czynić uczniami wszystkie narody” ma dwojaki sens. Najpierw oznacza „czynić chrześcijanami”. Uczeń bowiem w pierwszej Ewangelii jest określeniem chrześcijanina, a Kościół jest przecież wspólnotą uczniów. Określenie „uczeń” wyraża relację między Jezusem, a wierzącymi w Niego. Uczniami Jezusa są ci, którzy pełnią wolę Ojca i zgodnie z nią żyją. Uczniów Jezusa poznaje się po czynach mi­łości: związek między uczniem a Mistrzem przewyższa więzy rodzinne; uczeń naśladuje Mistrza. „Czynić ludzi uczniami” znaczy „zespalać ich ściśle z Chrystusem i włączać do Jego wspólnoty, a także budować małe wspólnoty uczniów.

„Czynienie uczniami” dokonuje się w podwójny sposób – przez chrzest w imię Trójcy Przenajświętszej: „udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” i przez nauczanie. Oznacza to, że człowiek ochrzczony wchodzi w ścisły, osobowy związek z  poszczególnymi Osobami Trójcy Świętej.

w. 20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».

Po „czynieniu uczniami” i udzielaniu chrztu, kolejnym element misji uczniów jest realizacja słów z zakończenia kazania na Górze: „Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale” (Mt 7, 24). Nakaz misyjny kończy się zapewnieniem obecności zmartwychwstałego Pana wśród swoich uczniów. Obecność ta nigdy się nie skończy. W niej realizuje się sens określenia  Jezusa imieniem Emmanuel w Księdze Proroka Izajasza: „Bóg z nami” (por. Iz 7,14; Mt 1,23). W tej obietnicy realizują się wszystkie zapowiedzi i słowa otuchy: „nie bój się, Ja jestem z tobą”, wypowiadane przez Boga w czasach Starego Testamentu (por. Rdz 26, 3. 24; Pwt 31, 6). Obecność tę Jezus obiecuje „aż do skończenia świata”.

W jaki sposób Jezus będzie blisko swego ludu? Jezus będzie obecny w Duchu Świętym, który jest w Kościele wspierającą i pocieszającą obecnością Jezusa. Teologię tę potwierdza św. Jan. Gdy nadeszła „godzina powrotu Jezusa do Ojca” (J l3, 1; 17, 1), obiecał On uczniom, że powróci do nich (J 14, 18). Powrót ten będzie dziełem Ducha Świętego. To On stanie się obecnością nieobec­nego Jezusa. Ponieważ będzie obecny w uczniach, dlatego będą mogli widzieć Jezusa wewnętrznie, wzrokiem wiary. Przez swojego Ducha Pocieszyciela (Parakleta) będzie ich bronił i wspierał w trudnościach.